OS FITOS HISTÓRICOS DO PROCESO DA TRANSFORMACIÓN NAS LINGUAXES E NOS MEDIOS TÉCNICOS NO PASO DO CINE MUDO AO SONORO.

 

En 1927-1933 produxose o paso do cine mudo(aquel que non presenta sonido senon que se desarrolla o diálogo a través de imaxes) ao sonoro(aquel que presenta imaxes coordinandoas co dialogo e imaxes) . A finais do S.XX alcanzou a sua máxima perfección.

Por unha parte, a fotoxenia,as luces, as sombras e os claroscuros convertiron ao cine nunha arte plástica de gran madurez.

Por outra parte, gracias a combinación dos planos adquiriu unha gran sostificación e gracias tamén aos cineastas soviéticos que os utilizaban para facer metáforas e alegorias poéticas.

Warner Bros foi o que impuxo o cine sonoro coa película musical "O cantor de Jazz".Esta película revolucinou a industria e deu paso a que outros directores experimentaran co sonido e ca creación de novas películas. 

Para eso tuveron que aprender novas técnicas e novas estratexias:

- Producir ruidos detrás da pantalla.

- A técnica vitaphone substituíu en salas de cine as orquestras por altavoces e limitouse a música e ruídos.

- O procedemento photophone, de Alexandre Grahan Bell, consiguiu transmitir a voz utilizándose a luz.

- A voz proxectabase a través dun tubo para un espello fino, que vibraba e actuaba como un transmisor e se dirixía hacia outro espello que facía o proceso inverso actuando como receptor.

- Os sonidos rexistrados en disco de huellas sonoras fotográficas, permitiron inscribir sonidos e imaxes nunha mesma cinta, tanto para a producción como para o rexistro.

Con todo isto ao final conseguiuse a incorporacíon a cinta dunha pista sonora que produxo música, efectos ambientales e diálogos dos actores.

Más información